HATIRALAR

“Nakşibendi yolunun büyükleri senin üzerinde tasarruf yapıyorlar. Seni bu yola hizmet etmen için yetiştiriyorlar. Risaleyi Nur medresesine gitme… Bu, senin için iyi olmaz… Evliyalar kıskançtırlar, aksi takdirde seni vururlar…”

Ferhat Saul Aaron seydanın sözünü kesip “Evet, Seydam… Biz, gerçekten de zibidinin tekiyiz!” Deyip seydaya gülümsedi ve sözlerini şöyle sürdürdü. “ Seyda bize geldiğinde, kendisine dikkatlice baktım. Sonra, içimden “ Seyda hem anne hem de baba tarafından hakiki bir seyyid… Hem kalp gözü açık olan Allah’ın bir veli kulu…” Dedim.

“Niyetim sadece Allah rızası için okumak. Sevabının da Efendimize s.a.v ehlibeyte ve tüm velilere bağışlanmasını istiyorum.”

İrina Livşun yaratılıştan o kadar temiz bir kalbe sahip ki… Şayet onun temiz kalbinin binde biri bende olsaydı, uçarak Allah’a yükselirdim…

Besmele, bir mucizedir… İki cihanda da sığınılacak en sağlam kaledir. Besmele hatmine katılanların kendileri unutsalar dahi, besmele ölüm anlarında, kabirlerinde, mahşerde asla onları unutmayacak… Kurtarıcı bir rahmet olarak sonsuz nuruyla, inşallah onları hep rahmetiyle kuşatacaktır…

“Ölmeden önce ölenler, hiç ölmeden yaşarlar…”

Şehirden çok uzaklarda, ıssız bahçe aralarında dolanıyorum… Ağaçlar, bitkiler, kuşlar, börtü böcekler… Doğanın her tarafında sonsuz bir ilahi huzur… Başında sarı spor şapka, omuzunda kolları giyinik olmayan sarı pardösü, hafif kirli sakallı, orta yaşlı bir adam, tıpkı benim gibi yalnız başına o ıssız yerlerde dolanıyor…

Seyda ile uzun yıllar önce tanışmıştık, kendisinin anne ve baba tarafından soy bağları Peygamber Efendimize uzanıyordu. Yakın ceddinde, çok büyük evliyalar vardı. Medresede eğitim görmüştü, Kadiri tarikatındandı, oldukça sevip saydığım biriydi.

“…İlinde yaşayan emekli bir imam var. Kendisini kimseye pek tanıtmaz. O Kırklardan olan bir velidir. Kendisini ziyaret edip duasını almanız sizler için iyi olur.” dedi. Kendisinden o zatın adresini aldım. Doktor bir öğrencimize konuyu açtım. Bizi, istediğimiz zaman kendisine götürebileceğini söyledi…

Yol sufilerinin kahır çoğunluğu, hiçbir bedel ödemeyerek Allah’a biat etme şansını elde etmişlerdi. Kuran ve sünnet çizgisinde bir hayat sürmekten yanaysa çoğunlukla umarsızlardı. Öykü böyle gelişti, birkaç söz söylemek kaçınılmaz oldu...

Kestane ağacının altında, beton duvar kenarına oturmuş, keskin kartal bakışlı birine gözüm ilişti. Çevresinde hiç kimse yoktu… Kendisine dikkatlice odaklandım. Çatır çatır gaypla konuşuyordu… Selam verdim, yanına oturdum… Kendisiyle koyu bir sohbete daldık… Şehitlik diyarında oturuyordu…

Bir gün güneşli bir havada, bir kır evinde sohbet ve hatim için toplanmaya karar vermiştik. Genç sufilerle, ön görülen bahçeye geldik, birlikte yemek yedik. Ansızın Batı tarafından simsiyah, küme küme gayp bulutları toplanmaya başladı.