Hava Nasıl Oralarda ?!
Şimdi yürüyorum sokağın sessizliğinde, vakit olabildiğince gece. Bu kentin sokaklarına yabancıyım, her adımda biraz daha yalnız hissediyorum kendimi. Sevdiklerimden, yakınlarımdan uzağım bu kentte. Her köşe başında onların hatıralarıyla karşılaşıyorum. Benimle birlikte insanlar yürüyorlar sokağın kaldırımlarında. Kimi telaşla, kimi derin düşüncelerle adımlarını sürdürüyor. Evlerin bacalarından dumanlar gökyüzüne yükseliyor. Bu dumanlar, bu kentin hüznünü, özlemini ve soğukluğunu temsil ediyor sanki.
Bir an dalıyorum düşlere ailem geliveriyor gözlerimin önüne, sevdiklerim geliyor. Onların sıcak kucaklaşmalarını, gülüşlerini, sohbetlerini özlüyorum. Hayır, dayanmalıyım bu gurbet denen yere. Dişimi sıkmalıyım. Bu yalnızlıkla başa çıkabilmeliyim. Bir ara üniversite geliyor aklıma. O güzel günler, sınıf arkadaşlarım, kampüsün enerjisi... Arkadaşlarla buluşup paylaşıvermek bir şeyleri... Gülmek, eğlenmek onlarla... Bu düşüncelerle kampüs arabasına biniyor, uzaklaşıyorum oradan.
İçerisi tıklım tıklım otobüsün... Gülenler, müzik dinleyenler, tatlı bakışlarla birbirini süzen delikanlılar... Şimdiden bir hoş oluyor içim. Onlar bizim üniversitenin çocukları... Sımsıcak duygularla örtüşüveriyor içim bu üniversitelilerle... Uzaktan kampüsün ışıkları çarpıveriyor gözlerime... Sıra sıra iniyoruz otobüsten. Yarınlı günlerimde bana güzel olanaklar getirecek üniversitenin toprağına ayak basınca, sokaktaki yalnızlığım yerini mutluluğa bırakıveriyor yeniden.
Burası da gurbet orası da; ama birinde amaç birlikteliğinde yazgı birlikteliği yaptığım insanlarla bir arada olmanın verdiği güven, diğerinde apayrı yönlere koşan bir aradaki insanların hiçbir iletişime dayalı olmayan sopsoğuk birliktelikleri... Anlıyorum ki semt semt gurbet duyguları da değişiveriyor her yer gurbet olmasına karşın.
Bu kentte, bu sokaklarda, bu üniversitede her birimiz farklı hayat hikayeleriyle, farklı özlemlerle doluyuz. Ancak ortak bir noktamız var; hepimiz bir yere ait olma arzusuyla yanıp tutuşuyoruz. Belki de gurbetin en zor kısmı, aidiyet duygusunu kaybetmek. Ancak unutmamalıyız ki, her gurbetin sonunda bir vuslat vardır. Ve belki de bu yalnızlık, bizi gerçek anlamda kim olduğumuzu keşfetmeye yönlendiriyor.
Tolunay Güneş