Günlerden bir gün, evde yiyecek hiçbir şey kalmamış. Babamın ücret almasınaysa daha çok var… Bu durum karşısında annem evde ağlaya ağlaya Allah’a dua etmiş.

Ansızın kapıdan hiç tanımadığımız, ev ahalisinin de tanımadığı uzun boylu iki tuhaf adam içeri girdiler. “Hatice abla mı öldü?” dediler. Bize de “evet” dedik.

Almanya’da başımdan çok ilginç bir olay geçti… İşçi olarak Almanya’da yeniydim ve bir fabrikada çalışıyordum. Çalışmaya başlayalı, aşağı yukarı 3-4 ay olmuştu. Almancam yok denecek kadar azdı…

2004 yılıydı. Rahmetli babamla, Reno Flash ile Van Saray'dan Erciş'e dağ yollarından benzin taşıyoruz. Tam olarak neresi bilmiyorum…

“Kızım, her geceyi kadir, her geleni Hızır bil.”

“Selamünaleyküm.” dedim. Selamım, adeta boğazımda kaldı… Adam, ansızın arka kapıyı açtı, direk arabaya bindi ve “aleykümselam evlat.” dedi…

İçeriye bir yaşlı amca girmiş ve “Selamün aleyküm.” deyip eşime ismiyle hitap etmiş. Eşim “Aleyküm selam” deyip “Tanıyamadım” demiş. Eşimin arkadaşı oradan atılıp “İsmini nerden biliyorsun amca?” demiş.

Öyle uyumuşum ki suyun o korkunç taşma uğultu sesini bile duymamışım. Su deposu duvarı; fazla basınçtan, su sızdırmaya başlamış… Duvar, patladı patlayacak… Duvarda, çatlamalar olmuş…

1983 yılıydı, Ankara’da yaşıyorduk. Ben 6 yaşındayım. O dönemlerde, çok geçim sıkıntısı çekiyorduk. Evimizde, üç günde bir tencere ya kaynıyor ya kaynamıyordu…

Hızdır aleyhi selamla ilgili bu hatırayı, yüz on yaşındaki tarikat ehli yaşlı bir teyzeden bizzat dinledim. Yaşlı teyze, Hıdır’la karşılaşmasının şöyle anlattı:

Kayısı ağaçlarından kayısı koparıp yerken gözümüz az ötedeki bir adama ilişti. Yetmiş yaşına yakın, oldukça zayıf, koyu esmer tenli, sakalsız, bıyıklı, başında eski bir kasket şapka, kıyafeti toz toprak içinde, ayakkabısı eski ve yırtık bir tuhaf adam…

“Beş seneden bu yana şekeri tüketiyoruz, nasıl oluyor da bitmiyor? Bunda bir iş var.” dedim.

“Eyvah ben ne yaptım. Hızır aleyhi selama tekme attım!”