ALMANYA’DA ARABASIYLA YOLDAN ÇIKIP KARA SAPLANAN TÜRK İŞÇİYE, HIZIR ALEYHİ SELAMIN ÇIKIŞ YOLU GÖSTERMESİ…
Almanya’da başımdan çok ilginç bir olay geçti… İşçi olarak Almanya’da yeniydim ve bir fabrikada çalışıyordum. Çalışmaya başlayalı, aşağı yukarı 3-4 ay olmuştu. Almancam yok denecek kadar azdı… O gün, sabah vardiyesine gitmek için erkenden evden çıktım. Sabah saat 04,30 suları gibiydi ve mevsim kıştı… Ama öyle böyle bir kış değil... Gece öyle bir kar yağmıştı ki ve halen de yağıyordu… Arabalar, kış lastiği ile bile zar zor gidiyordu. Yoğun kar yağışından dolayı, birkaç kilometre birinci viteste gittim. Ve hava da zifiri karanlık... Biraz sonra ana yola çıktım ve gitmeye başladım… Bir anlık dalgınlığıma geldi ve araba ansızın ana yoldan çıktı… Kendimi bir anda tarlanın içinde buldum. Tabii tarla ile yol, yağan kardan dolayı birleşmişti. Ana yoldan 60 metre kadar çıkmış, arabayla kara saplanmıştım.
Dışarısı buz gibi soğuk, hava zifiri karanlık… Göz gözü görmeyecek derecede, çok hızlı şekilde, lapa lapa kar yağıyordu. Birilerinden yardım istemek için telefonu elime aldım… Bir de ne göreyim? Telefon update yapmaya başlamış ve %1’de kalmış, hiç ilerlemiyor… Düşünün kara saplanmışım, gurbet eldeyim ve kimseye ulaşamıyorum. Sigara yakmak istedim; ama elim soğuktan buz tuttu, çakmağı çakamıyorum, öyle bir soğuk hava var ki…
Hayatımda kendimi çaresiz hissettiğim nadir anlardan birisi idi. Dışarı çıksam, en yakın insanın olduğu yerleşim yeri, 10 km uzakta ve o havada hayatta yürüme şansım yok… Yoğun kar yağışından dolayı 5 metre bile önümü göremiyordum. Telefonun update bitmesini beklemeye karar verdim. Tam o sırada uzaktan bir araba ışığı gözümü aldı… Yanıma birisi geldi… Bana Almanca bir şeyler söyledi… Olayın şokuyla bildiğim Almancayı da unuttum ve ona cevap veremedim… Adam bana “Sen Türk müsün?” dedi. Ben de “Evet.” dedim. “Ben de Lübnanlıyım, korkmana gerek yok. Geçerken seni gördüm, gelip yârdim edeyim, dedim. Ben Türkiye’de çok kaldım. Türkçem biraz var.” dedi… Tabi bunları Türkçe konuşuyoruz. Ben, o an kendisine pek güvenememiştim. O adam bana “Sakın korkma! Birazdan birileri gelecek. Seni buradan kurtaracaklar.” Dedi. Bana telefon numarasının yazılı olduğu bir kart uzattı… “Şayet güneş doğuncaya kadar sorunu halledemezsen beni ara.” Deyip yanımdan ayrıldı… Tam 15 dakika sonra polisler geldi ve arabayı oradan çıkardılar. Bu arada güneş doğmuştu, kendime gelince o Lübnanlıyı aramak istedim… Telefonu çeviriyorum “böyle bir numara yok.” Deniyor. Kartta baktım, adamın adı bile yazmıyordu, sadece numarası yazılıydı… Ben, şaşkınlık içinde kaldım ve bu olayı hayra yorumlayıp “Rabbim orada beni yalnız bırakmadı… Çaresiz kaldığımı hissettiğim anda yanıma birini yollayıp beni rahatlattı.” diyerek Allah’a şükrettim…
RUMUZ: MEVSİM
Hizirlayolculuk.com